Dr. Melanie Tidman is adjunct-professor aan de AT Still University, waar ze onderzoek doet naar de effecten van het ketogene dieet (KD) of Low-Carb-High-Fat (LCHF)-voeding op de gezondheid, met name bij patiënten met neurodegeneratieve ziekten zoals Parkinson en Alzheimer.
Vertel ons over uw persoonlijke reis om meer te weten te komen over het ketogeen dieet.
Ik werk al vele jaren in de gezondheidszorg en adviseerde mijn patiënten altijd om een vetarm, koolhydraatrijk dieet te volgen, rood vlees te vermijden en minimaal drie keer per week te sporten. Ook ik volgde dit advies het grootste deel van mijn leven op. In 2013 kreeg ik vijf ernstige medische aandoeningen en gebruikte ik vijf medicijnen. Ik had chronische fibromyalgie waardoor ik niet veel taken kon uitvoeren, evenals ernstige obstructieve slaapapneu waardoor ik meer dan acht jaar op CPAP zat. Ik gebruikte drie medicijnen voor hypertensie, chronische supraventriculaire tachycardie (SVT) en hartritmestoornissen. Ik had ook af en toe astma, artrose, pre-diabetes en had chronisch overgewicht. Mijn vermogen om te oefenen nam af en zelfs eenvoudige taken werden steeds moeilijker. Ik kwam uiteindelijk aan het einde van mijn touw en belandde bij de Mayo Clinic. Daar kwam de onthulling van het ketogene dieet tot mij.
Vervolgens googelde ik het ketogene dieet tijdens de World Low Carb Summit 2014 vanuit Kaapstad, Zuid-Afrika en ik stemde af. Terwijl ik naar alle gesprekken luisterde, werd ik eerlijk gezegd erg boos over het advies dat ik had opgevolgd en mijn patiënten had gegeven over dieet voor vele jaren! Ik had het advies opgevolgd, en kijk wat het me opleverde: vijf chronische gezondheidsproblemen.
Omdat ik de 110%-persoonlijkheid ben die ik ben, keerde ik terug naar huis van het bezoek aan de Mayo Clinic en ging "cold turkey" over op een ketogeen dieet (70%-vet / 25%-eiwit / 5%-koolhydraten) en stopte met alle suiker en bijna alle koolhydraten, behalve af en toe salade. Binnen zes maanden was ik van alle medicijnen af. Binnen een jaar had ik geen medische aandoeningen meer en begon ik met dagelijkse lichaamsbeweging. Tegenwoordig ben ik vooral een carnivoor na bijna 10 jaar van strikte naleving van deze levensstijl. Ik geef drie keer per week dansaerobicslessen en twee keer per week powerlifting met zware gewichten. Ik geef les aan vier universitaire doctoraatsprogramma's en ben klinisch onderzoeker voor de Colorado Parkinson Stichting. Sinds 2014 heb ik bijna elk boek over de ketogene/koolhydraatarme benadering gelezen, naar bijna elke podcast geluisterd en tientallen onderzoeken gelezen. Op mijn 65ste voel ik dat ik in de beste vorm van mijn leven ben.
Hoe heeft dat u als ergotherapeut beïnvloed en geleid bij het werken met patiënten met de ziekte van Parkinson?
Al meer dan 40 jaar ben ik getuige van de verwoesting veroorzaakt door de ziekte van Parkinson (PD), inclusief de bevingen, stijfheid en geleidelijk verlies van onafhankelijkheid. Door lezingen te bekijken via de Voeding netwerk, Dieet Arts, en Low Carb VS en door deel te nemen aan verschillende koolhydraatarme conferenties, heb ik veel geleerd over de wetenschap van ontsteking en de effecten ervan op de biochemische en mitochondriale processen in het lichaam en de hersenen. Ik heb gezien dat het gebruik van therapeutische koolhydraatbeperking (TCR) en het ketogene dieet een vermindering van ontstekingen veroorzaken en grote veranderingen in de symptomen van de ziekte van Parkinson bij mijn patiënten teweegbrengen, waaronder een betere controle over tremoren en een grotere onafhankelijkheid bij activiteiten van het dagelijks leven.
Bovendien heb ik, dankzij de verbetering van de hersenenergie door de productie en het gebruik van bloedketonen, verbeteringen gezien in de symptomen van angst en depressie bij mijn patiënten met de ziekte van Parkinson. Depressie en angst zijn veelvoorkomende problemen bij de ziekte van Parkinson vanwege de tekorten in de productie van dopamine, die ik de "feel good" neurochemische stof noem.
Bovendien ontwikkelen patiënten met de ziekte van Parkinson chronische metabole aandoeningen omdat ze plezier zoeken in zoete voedingsmiddelen en junkfood om het verlies van dopamine-producerende neurochemicaliën te compenseren die hen helpen zich goed te voelen. Door de productie van bloedketonen (met name BHB) te verhogen, melden patiënten dat ze zich beter voelen en een betere hersenfunctie, cognitie en geheugen hebben met minder hunkering naar zoet voedsel en junkfood.
Wat heeft ertoe geleid dat u een Certified Metabolic Health Practitioner bent geworden?
Ik was zo opgewonden om de formatie van de te zien Society of Metabolic Health Practitioners. Eindelijk een organisatie waar degenen onder ons die TCR met onze patiënten beoefenen een 'thuis' kunnen hebben. We kunnen doorlopende ondersteuning, training en erkenning krijgen terwijl we elkaar proberen te ondersteunen, samen met het aanmoedigen van lopende onderzoeksinspanningen die gericht zijn op de noodzaak om de hiaten in het onderzoek op te vullen en toe te voegen aan de hoeveelheid bewijsmateriaal voor het gebruik van TCR bij chronische ziekten.
Wat inspireerde u om onderzoek te starten met een LCHF-dieet voor patiënten met de ziekte van Parkinson?
Dit is een interessant verhaal. Ik was aan het kamperen met een paar vrienden die in het bestuur zitten van de Colorado Parkinson Foundation (CPF). Ze hadden het over enkele van hun medische aandoeningen en hoe ze naarmate ze ouder werden, steeds meer chronische gezondheidsproblemen ervoeren. Ik leerde ze over LCHF/KD en werkte een jaar met ze samen. Hun gezondheidsverbeteringen waren indrukwekkend. Als gevolg hiervan vroegen ze mij om de aanpak te presenteren aan het voltallige bestuur van CPF. Veel van de bestuursleden waren zo onder de indruk dat ook zij de LCHF-aanpak overnamen en getuige waren van enorme verbeteringen in hun gezondheid.
Ik heb het bestuur benaderd over de mogelijkheid om onderzoek te doen naar de LCHF/KD en TCR naar de ziekte van Parkinson. Ze waren overweldigend enthousiast! Ze zorgden voor de benodigde financiering en we rekruteerden onze studiedeelnemers uit hun lidmaatschapslijsten.
Hoe leer je patiënten met Parkinson om een LCHF-dieet te volgen? Wat is je grootste uitdaging geweest?
Ik heb geen website gevonden met meer educatief materiaal en video's voor mijn patiënten en deelnemers die de TCR-levensstijl moeten adopteren dan de Keto-Mojo-website. ik gebruik de videos op de website voor training over bloedglucose- en ketonentesten om mijn deelnemers en patiënten te leren hoe ze de Keto-Mojo-meter moeten gebruiken. Ik vind de bronnen ongelooflijk en verwijs mijn patiënten naar de site om al hun vragen te beantwoorden.
Mijn grootste uitdaging bij PD is de apathie die gepaard gaat met verlagingen van het dopaminegehalte naarmate de ziekte vordert. Het is moeilijk om patiënten met de ziekte van Parkinson aan te moedigen om te beginnen en door te zetten, vooral als het gaat om veranderingen in het dieet die de suiker verminderen, iets wat ze gebruiken om "zelfmedicatie" te gebruiken, als je begrijpt wat ik bedoel. Veel mensen met PD worstelen met suiker in hun dieet. Zo weinig ervaring geeft hen de "highs" waar ze naar hunkeren en suiker past vaak bij de rekening.
Een andere uitdaging met het ketogeen dieet is de overvloed aan vlees in het dieet. Veel mensen met PD hebben problemen met kauwen en slikken, dus er moeten aanpassingen worden gedaan om de hoge vetten en matige eiwitten te behouden zonder in te boeten aan veiligheid tijdens het eten.
Wat waren de meest verrassende resultaten van de pilotstudie?
Eerlijk gezegd verwachtte ik dat een paar van de variabelen zouden verbeteren, maar dat had ik nooit gedacht elke afzonderlijke variabele die we hebben getest, zou aanzienlijk verbeteren meer dan 12 weken! Iedereen! Dit is naar mijn ervaring nogal ongehoord, zelfs voor een kleine, kortetermijnstudie als deze.
Alle biomarkers, en dan bedoel ik ze allemaal, verbeterden aanzienlijk (triglyceriden, HDL, nuchtere insuline, C-reactief proteïne, taillemetingen, gewicht, HgA1C). Natuurlijk wist ik dat deze enigszins zouden verbeteren, maar ik had niet verwacht dat ze binnen 12 weken statistisch significante veranderingen zouden vertonen.
Meer verrassend waren de veranderingen in de UPDRS-scores. De UPDRS is een schaal die wordt gebruikt om symptomen van PD te beoordelen. Er waren significante verbeteringen in gedrags-, mentaliteits- en stemmingsscores in 12 weken. Bovendien werden er in 12 weken ook verbeteringen in scores op de schalen Depressie en Angst gezien, zelfs midden in COVID-isolatie. Dit was verrassend.
Veel van mijn 16 deelnemers meldden verbeteringen in de kwaliteit van leven, waaronder een grotere bereidheid om met anderen om te gaan. Personen met PD isoleren zichzelf vaak vanwege gevoelens van schaamte over hun symptomen of spraakproblemen. Velen zeiden dat ze meer bereid waren om de samenleving in te gaan en deel te nemen (zodra de COVID-beperkingen waren versoepeld). Ze meldden verbeteringen in cognitie en een vermindering van hersenmist, wat een veel voorkomende klacht is bij PD.
Op basis van uw ervaring, hoe missen de huidige protocollen voor de behandeling van symptomen van de ziekte van Parkinson het doel wat betreft het verbeteren van angst- en depressiesymptomen?
Nou, ik zou hier echt een boek kunnen schrijven! De meest gebruikelijke behandeling die we hebben voor PD is de toediening van een Carbo-Levodopa-medicatie om de ontbrekende dopamine-neurochemische stof te vervangen. Helaas heeft dit medicijn veel bijwerkingen, een korte halfwaardetijd, variabiliteit met interferentie van voedingsingrediënten en het doseringsschema varieert van dag tot dag. Ik heb ook het gevoel dat de behandeling van angst en depressie bij PD alle gangbare medicijnen gebruikt die worden gebruikt voor patiënten die geen PD hebben, maar wel een diagnose van depressie of angst hebben. Daarom verergeren deze medicijnen vaak de symptomen en veroorzaken ze ernstige bijwerkingen zoals lusteloosheid, zelfmoordgedachten, verlies van eetlust, enz. Er moet een betere manier zijn!
Waarom denk je dat er nog niet veel bewijs is voor het gebruik van KD voor neurodegeneratieve ziekten? Wat moet er nog meer gebeuren voordat andere beoefenaars deze behandelingsmodaliteit overnemen?
Dit is een heel goede vraag en een vraag die me verbijstert. Met PD en de ziekte van Alzheimer in opkomst in onze wereld, waarom zijn er dan zo weinig onderzoeken of lezingen online over de effecten van TCR en KD op personen met neurodegeneratieve ziekten? Dit is naar mijn mening een grote kloof. Ik heb het bijgehouden, en voor alle conferenties over de LCHF/KD-levensstijl die ik de afgelopen vijf jaar heb bijgewoond, is er niet één lezing geweest over het beheer van neurodegeneratieve ziekten met behulp van deze aanpak. Waarom is dit? Het lijkt erop dat de focus grotendeels ligt op diabetes en hart- en vaatziekten, wat goed is om de voordelen vast te stellen. Echter, Pringheim (2014) schat dat 50 miljoen mensen wereldwijd lijden aan neurodegeneratieve ziekten (NDDS), en dat dit aantal in 2050 zal zijn gestegen tot 115 miljoen mensen (par. 6). Dit in vergelijking met diabetes type 2 waar volgens een artikel van Khan (2020), de auteur schat dat "Wereldwijd, worden naar schatting 462 miljoen mensen getroffen door type 2 diabetes (T2D), overeenkomend met 6.28% van de s werelds bevolking” (punt 7).
Dus 115 miljoen zijn getroffen door NDDS versus 462 miljoen getroffen door T2D ... misschien is dit de reden? Desalniettemin vormen NDDS een aanzienlijk probleem en nemen ze toe, vooral nu de bevolking langer leeft. De levensduur is echter niet de enige factor. Ik had één deelnemer aan mijn studie met Young Onset Parkinson's Diseases (YOPD). Ze ontwikkelde PD toen ze begin dertig was. Misschien zullen NDDS zoals T2D steeds meer een probleem worden bij jongeren vanwege onze slechte voeding en levensstijl die op zo'n jonge leeftijd beginnen.
Ik waardeer oprecht het werk van Dr. Matthew Phillips in Nieuw-Zeeland, die me aanmoedigde bij het opzetten van mijn studie en me toestond om enkele van zijn patiëntenmaterialen te gebruiken met mijn deelnemers. Zijn werk in PD is aan de gang en ik beschouw hem als een van de weinige experts op het gebied van het gebruik van TCR en KD bij PD.
U gebruikte een vergelijkbare benadering van een model voor continue zorg op afstand met uw proefpersonen; specifiek het meten van de naleving van het dieet door middel van keton-tracking. Denkt u dat het controleren van bloedketonen een nuttige maatregel was om het voorgeschreven dieet te volgen?
Ik waardeerde oprecht de mogelijkheid om met mijn deelnemers te zoomen zoveel als ze nodig hadden voor ondersteuning en opleiding en om hen aan te moedigen hun bloedglucose en ketonen te controleren. Achteraf zou ik alleen willen dat ik ze dagelijks had laten testen. Sommigen van hen deden dat, maar de studievereiste was één keer per week om voedingsketose te controleren. Dit was waarschijnlijk niet zo nauwkeurig als dagelijks testen zou zijn geweest. Mijn volgende studie, die al in de maak is, zal gebruik maken van dagelijkse testen. De Institutional Review Board (IRB) was van mening dat dagelijks testen mogelijk "te ingrijpend of te zwaar" zou kunnen zijn, dus moest ik dit veranderen in één keer per week. Nu ik het belang van dagelijks testen ken, zal ik aandringen om dagelijks testen op te nemen in mijn volgende studie.
Mijn volgende studie zal de effecten van het ketogene dieet op cognitie, verschillende soorten geheugen testen en ook biomarkers van gezondheid omvatten. Ik zal de variabele van het gebruik van toevoegen MCT olie. Ik hoop er een gerandomiseerde gecontroleerde studie (RCT) van te maken met een controlegroep en een interventiegroep. Ik hoop weer samen te werken met Keto-Mojo om bloedglucose- en ketonenmeters voor mijn deelnemers veilig te stellen en dagelijks te laten testen. Het verkennen van meer van de onderzoeksbronnen die beschikbaar zijn via Keto-Mojo zal ook nuttig zijn. Ik ben dankbaar voor hun voortdurende focus op het ondersteunen van onderzoek naar deze zeer effectieve voedingsbenadering.
